yalnýz sen deðilsin dileðim otobüste yalnýzlýðý yaþayan bir çocuk bir kalem bekleyen çizmek için içindeki hüznün resmini kalem de inmez ki gökten ne kadar avuç açýp dilese
niçin bu denli karasý çok insanlarýn daha kara kýþ girmeden sanki bir hýrsýz çalýyor ceplerinden yarýnki ekmek parasýný daha az ýsýnacak az konuþacak telefonda lâmbayý kýsacak
dünden çalýnmýþ bütün mavilerim de neden griler siyaha dönüþüyor anladým neden dönüyorlar sýrtlarýný güneþe uzayýp gidiyor bir korku treni göremiyorum yarýn neler olacak hey gözlerime indirilen körlük geri geri git yeni gelen yolcular belki görecek
anlamalýyým aðlamasý dinmeyen bir bebek gibi artýk ne istediðimi kara bulutlar üstümüze üstümüze gelirken
yalnýz sen deðilsin dileðim önceliðim; bütün insanlýk cebimden öte!..
el eller aralasýn kör maviliði..
07. 10. 2019 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.