si mgesiydi gözyaþýmýn, korkumun ve yetimliðimin binlerce uslanmaz uðultu kývamýnda...
O, ölümce doðan O, kalbini ormanlara gömen kýrlangýç ve nasýl bekçisi ise ölüm yer kürenin çocuk bakýþlarýmda öyleydi iþte _bakýþýnda tomurcuklar, nergisler yüreðinde ýlýk titreyiþler ve talan edilmiþ umut parçalarý...
can...öylesine ürperiþlerle alýyordu kendi canýna kimi zaman ürkek kimi zaman sulusepken özleyiþler saðnaðýyla...
annemi düþünürken(-ki o çoktan çekip gitti..) ezerdim geceyi onun yaralý burnuyla ve bir sabah ki acýyan yaralarýmýn altýnda göz kapaklarýmý açarken dünyaya minik bir pastanýn üstündeki mumla aydýnlýk O yüreðe sarýldým çoðalan bir yaþýmla...
bir zaman ki þimdi bekleyiþ kederiyle yolunu gözlüyorum erken salýnmýþ kýrlangýçlarý ciðerime dokunup dokunup öpsün diye çocukluk çýðlýklarým beni çaresiz bir sessizliðin ortasýna almasýn diye...
yýllarca sürmesine aldýrmadan bekleyiþe kahramanca biriktiriyorum yine de dallarý kesilmiþ aðaçlar gibi beþ kuruþlarý...
Veysel Toprak
Sosyal Medyada Paylaşın:
veysel toprak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.