-buselik makamýnda bir þarký deðil kýzýl bir öyküydü yaþamak…içinde köz ve ateþ-
karný kirli bir martý çýðlýðýyla yalnýzlýðýný soyunup…perdesini çeker güneþ sabahý hiç göremeyen gece bir yýldýza gebe kalýr rahminde…ay’ý kendine seçer eþ
artýk tükenmiþtir hayatýn seyir defteri…kýraçtýr tüm sayfalar sokaklarda hamiline kadýnlarýn utancý satýlýktýr ressamlar resimleriyle seviþir…güvercinler tecavüze uðrar ve ay’dan bir bebek bekler beyaz kefeniyle…bahçesi boþ mezar
ölü ekerler topraða...fakat haraçsýz karýþmak ne mümkün cam kýrýklarý ruhlarý kanatýr dinlenir soðuk bir mezarýn balkonunda zaman ve kucak açmaz toprak dertlere aynalardaki cesetlere döner insan
benimse…çýplaklýðýmý giyinmek için tabutunda metanetle yatan turuncu ölüler koþar peþimden…gözleri buzlu cam iki dünyadan da kovdu öpüþen cinler ölümüm zoraki istifa dilekçesiydi hayattan cenazemin baþýnda aðlýyorum mayýn döþeli sorgularda yaþam
/ölünce gözlerini sýký sýký yum sakýn parolasýný unutma ölümün bilirsin alýþýðým…en çok ben ölürüm þu anda bir çakýl taþýyým cehennemde zebanilerin ayak týrnaklarý ve aç köpek balýklarý tek gördüðüm/
//…hayatýn ölüme armaðanýdýr insan…//
2004 tahsin özmen,bez bebekler de üþür,çatým ajans&baský yay,ank,2006 Sosyal Medyada Paylaşın:
tahsinözmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.