þehrin göðsünde gizli bir sokak,
þehir kadýn;
kadýn çýplak…
bitirmiþ yangýn seviþmelerini
boþalmýþ gökyüzü
uzanmýþ sere serpe
terlemiþ kýsrak.
þehrin memeleri sokak,
kimse bilmez
kimse görmez
öpülmez;
ýþýklarý menekþeli
tül yüzlü
ve kaldýrýmlarý mor leylak;
kalbe giden tek yoldur bu
bazen ahmak ýslatan
bazen saðanak,
güneþ okþasa bile damlarý
her zaman yaðmurludur bu sokak.
yüzüme yapýþmýþ saçlarým
sakallarým ýslak,
çýrýlçýplak yürüyorum kaldýrýmýnda
evlerin kapýlarý ardýna kadar açýk
sesler dökülüyor pencerelerden
saçýlýyor notalar,
bilirim sevdanýn ritmini
nerede olsa tanýrým bu sesi
aðlayan gitar
yanan trompet.
yaðmurlu sokakta baþladý aþk
birden döküverdi sevda
öyle kýrýlgan
öyle ince ki zaman
olasý deðil tutmak;
savruldu dilimdeki bütün isimler
geçmiþi yere vurup
falcýlara sordum geleceði,
sevdiysem iþte þimdi sevdim
bir daha bulunmaz bu aþk.
bir kadýn bekliyor beni yaðmurlu sokakta,
dilinde kalbinin sesi
gözleri nem
teni sýrýlsýklam;
sessiz sevdalarýn
kurak aþklarýn olur mu tadý!
sevecekse
fýrtýnalý sevmeli insan.