inan bana, þiire uysun diye deðil hüznüm nefes alýp veriyorum aðaçlar kadar mý bilmem nerede yakalayamadýðým þey’ler yanýmda oturan çocuðun da belli hüznü bir þey ummak istiyor bakýþlarýmdan ikimizin gözleri de ileriye bakýyor kayýp giden zamanda ne çok tutmak isterdim elini romanýný yazmak yetmez
onun kadar yalnýz deðilim çoðul hüznüm, insan sayýsý kadar istese eylül beni sararmýþ yapraklarý eyler fýrsat vermemek için giriyorum þiire en uslu adýmlarýmla yapraklarýný ezmeden üstelik topluyorum parktan en güzel çýnar yapraklarýný çiçek gibi takýyorum defterimin göðsüne
sanki hüzün bana davetiye gönderdi de düðünsüz, derneksiz evine gittim çýkmam bir gülümsemenin elinde kapýyý açýp onu uðurlarken bir sevgi sözcüðü bile gerekmez dönüp ardýna bakmasý yeter nasýl bakarsa doðuþuna güneþin..
11. 09. 2019 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.