ÖLMEKTEYİM...

Ne zaman aklýma gelsen,
Bakýþlarý deðiþiyor gökyüzünün
Bir bir uçuyor martýlar
Susuyor cümle alem rüyamda

Sonsuzluða kanat çýrpýyorum þimdi
Umuda demir aldý zaman belki,
Sessizlik bir çýðlýk misali,
Vuslata mý ölüm sessizliði

Saatler yok sayýyor beni,
Sen niye kalbe düþtün þimdi,
Açtým gözlerimi düþler miydi beni,
Belki de ben zoru seçtim, ilkti.

Haykýrdým zamana sessizliði
Ýçimden geçen neden sensin ki?
Hangi yöne baksam sen varsýn
Dilimde bir parça suskunluk, yoktuk.

Iþýl ýþýl gözlerimle anlatýr mýsralar
Yaðmur yaðar susar tüm sokaklar
Yok olur birden fýsýldayan adýmlar
Bomboþtu saklandýðým kör karanlýklar

Aynadaki ben miyim?
Düþlediðimin mi esiriyim.
Yok olmakta, hapsetmekteyim.
Sustuðum her an, ölmekteyim.

Ümide yelken açtý dünyam
Aklým kalbe dolaþtý güya
Karýþtý ve tekrar karýþtý insan
Beklemeli mi sardunyam.




Sosyal Medyada Paylaşın: