Unut gitsin çiçeği...

Düþ köylerinden geçtik önce


adresler ve sokaklar vardý
tanýdýk yüzler
sokakta çelik çomak oynayan çocuklar
tütün kokan umuttu
dumanýný savurdukça kahkahalar
dudak kývrýmlarýna saklý güncelerdi
çocukluðumun örülü saçlarýydý anýlar…


dizlerimizdeki izdi aþk lekesi
ince çiziklerdi geriye kalan
ilk önce gözlerimiz büyüdü
kocaman hayat kýrptýkça kirpiklerini
sonra delik deþik rüyalar tünedi
kanadý ilk aþkta ellerimiz
ergenlik geçti üzerimizden
üstüne basa basa þiirleþtik…


i mgeden çiçekler taktýk hayata
saçlarýmýz o gün bu gün daðýnýk
rüzgârla anlaþtýk savruk yaþadýk…

Düþ kasabasýna uðradýk sonra


nakaratý hüzünlü bir þarkýydý yaþamak
kadehte þarabi bir aþk sunsa aþk
zehir demedi yuvarladý dudaklar
ahþap masalara düþen
çið damlasý gözyaþlarýný
doldur be saki yavaþtan…


gökyüzü de aðlar kimi zamanlar
yataðýn çiçekli çarþaflarýný yeþertir
uyanýr her hücre kendi tarhlarýnda
budar, aþýlarsýn ömrün konuklarýný
bahçývanlýktýr bir nevi dünya
ayrýkotlarýnla uðraþýr durursun.


Düþ þehrine uðradýk en son


büyüktü caddeler dünyalar
kimin eli kimin cebinde bilemedik
kuþkular büyüttük gölgelerle
yolcular geldi gitti durmadan
duraklarý yoktu ömrün
ne mizan kaldý ne terazi
önce yabancý kaldýk doðaya sonra insana
filikalý bir gemiydi kaçýþlar
firari ülkelerde büyüdük
çok katlý duygulara kuþ bakýþý baktýkça
katýksýz yedik önümüze gelenleri
insan doyarken acýktý
ne çok deðiþti hayatýn mönüsü
tarifesi insan bedeni
çünkü hayatýn yoktu eskizi…


sancýlý baharlar
sýrnaþýk yazlar
yabancý sonbaharlar
körkütük kýþlar
mevsim döküntüsü yýllar…

sýký bir çiçek yetiþtirdi bahçývan
unut gitsin çiçeði…

farz edin bu bir peri masalý
unutun gitsin sözceleri…