Tenine sığınan yaratık

"Belki" dedi.
"Belki" dedim.
Zaman tüm duraklarýný aldý yüreðimden gözlerine bakarken
Ve... yutkunurken acýsý bir ustura gibi yararken nefeslerimi.
Sustu...
Sustum...

Oysa ne çok gevezeydi kafamdaki sesler...
"Biraz cesaret" dedi gözleri.
Bir ceset gibiydi onsuz yüreðim!


"Hoþça kal"!

Gidiyordu...
Her þeyi kazýyarak, alarak dün ve yarýnlarýmdan.
Ýyice eksilterek ve kurarak yüreðime nefeslerimi...
Acýmý kendi hücremde çekmem þartýyla gidiyordu.

"Kal" dedi cýlýz sesim
Uðultulu sonbahara karýþtý yaðmur.
Buz tuttu ellerim.
Daha derindi içimde biriken yalnýzlýk.
Ben daha eksiktim.
O ise fazlasýyla ben.
Ýçimi açtým kök tutmuþtu karanlýk bir orman.
Derin çatlaklardan sýzarken kum taneleri,
etime yapýþtý kopardý benden beni.
Yüreðime kurulan saat iþlemeye baþlamýþtý,
dönüþü olmayan bir hal iþte.

Bilirsin o tatsýz kalabalýklardaki yok olma halini.
Bir þey eksiktir, çaresizce düþünürsün...
Kendinedir ihanetin en kusursuz cinayet hali.
Kansýz bir çýðlýk, derin kesikler ve kendi ilmekleriyle kurgulanan kusursuzluk hali.

Ýtalik bir evdir artýk yüreðin.
Þeddeli bir þiddettir yüzünde patlayan.

Yeni bir sen yaratýyorsun artýk.
Tenine sýðýnan bir yaratýk.














Sosyal Medyada Paylaşın: