Kıyı...

Öyle uzun yollarý sevmem...
Yanlýzlýk tutar.
Gün neye deðerse, yangýn...
Yangýn kimi sobelerse kül.
Bir doðum lekesidir, bazen insan...
Karanlýðý silinmez.
Ve ben ayrýk otlarýna,
Tohum olmayý öðreten deli...
Sesimi saklarým, aðzýmdaki boþluða.
Sindire sindire susarým, kendime.
Parmaklarýmý kýnalayan, anneme benzerim...
Ölümden daha çýðlýk,
Yaþamdan daha sessiz, olmak için.

Öyle bir yanlýzlýk tutarki,
Kafa üþür,
Kol üþür,
Ayak üþür...
Kendi baþýna bi halta yaramayan,
Salýncaðýmý hatýrlarým...
Söz üþür.
Zincirlerin soðuðunu,
Çocuk tenime akan terimi hatýrlarým,
Bahardan deðil,
Güz den.

Yorulmadan...
En serin yerdeyim!
üþüyenler, benim kabilem...
Az ötede minik gök,
ufak toprak,
Dilimize uyarlanmýþ,gölgeler.
Tartýnýn bir kolu yok...

Yanlýzlýk tutmasa,
severdim belki seni...

Babamýn kýyýlarýna çarpýp ölen,
Annem kadar belki.
Sosyal Medyada Paylaşın: