herkesin geçtiði o yoldan geçerdim
uzun ince miydi
yoksa geniþ, kýsa adýmlý
yýllarý çivilediðim
geride bir dizi býraktýðým zaman
tutsak eviymiþ önünden umarsýz geçtiðim
çevresi kalýn duvarlarla örülü yer
önünde askerler nöbet tutardý
sanýrým kaçmasýn diye nazým hikmet’ler
sonra gördüm yattýðý yeri
ortaya kurulmuþ eski sac sobayý
pencere önündeki küçük masayý
duvardaki rafda dizili çay bardaklarýný
içim katmerli acýlarla doldu
deniz gezmiþ’ler için kurulmuþ daraðacýnýn önünde
karanlýk hücrelerden yükselen diri ahlar duydum
boðazýma düðümlendi karanlýk
tek kiþilik zulümhaneler
.
daha ben çocuktum
baþýný mahalle hocalarýnýn örttüðü
çöp adama kefen giydiren
.yaþamaktý gerçeðim
nerden bilirdim
yaþamý kimler öldürür!
nasýl inerdim daracýk merdivenlerden
balýk kýz diye yakalardý erkekler
býrakýp atarlardý sokaðýn ortasýna kýzlarý
bilmezlerdi o atýlan insanlýk
çürürdü kuytu izbesinde yolumun
düþürmek istemezdim elimden gülüþümü
sýký sýký tutardým
sen sahibi oldum daha sonra
masalýný yazdýðým
eteðimi havalara uçuran
bilmezdim hayat nereye kadar taþýr
incecik düþlerimi
nerde koyar mezara
ölünce sevenler.
sürekli elimde taþýdýðým çiçekleri
düþürürdü gelinciðimin yapraklarýný
hayatý dünden gömenler
gezerim yaþadým diye
hiç eksilmez tutsaklar
kalýn duvarlar ardýnda
duyulur iniltisi
halkýn!..
30. 01. 2015
düzenleme: 02. 08. 2019 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.