kelimeler...3

dedikleri doðruysa kanatlarýn var,
ama önce ikna olman lazým...

hep uykularýna denk geliyor,
yetiþemiyorsun.
sayýsýz çocuk arkadaþlarým koþturuyorlar sokaklarda,
fethediyorlar dünyayý,
üstlerinde gök kuþaðýndan gömlekleri;
“aþka aþýklarmýþ” öyle yazmýþlar...

aklýndan geçen kelimeleri takip etmekte zorlanýr insan zaman zaman,
bilirsin...

uzun uzun susmuþsundur; belki bütün bir hayat...
dilsizleri dahi kýskanmýþsýndýr;
ah nasýl da güzel ifade ediyorlar diye kendilerini...

her sözün yargýlanmýþtýr,
soluduðun hava kaçmaya korkar olmuþtur dudaklarýnýn arasýndan...

ensenin sýcaklýðýný,
saçlarýndaki teri hissetmek, bilmem kaç kilometre uzaktan,
en þiddetli fýrtýnalardan kurtulur da gelir ve deðer elime;
sen avuçlarýnýn arasýnda sýkarken çarþafýný parçalarcasýna...

hayal ettiðim senlere,
belki dünden razýsýndýr
hayat dediðin takandan inip,
gözlerin ne kadar kapalýysa
o kadar güçlü rüzgarlarla giden yelkenlilerime binmeye...

aklýndan geçen kelimeleri takip etmekte zorlanýr insan zaman zaman,
bilirsin...

sanki doðduðum sabahýn güneþiyle
gözlerimden içeri girmiþler de
sayýsýz çoçuk arkadaþlarým,
koþturmadan önce sokaklarda,
fethetmeden önce dünyayý
üstlerinde korkularýmdan,
umutsuzluðumdan örülü bereleri,
uzun uzun debelenmiþler; belki bütün bir hayat...

ama ilk gördükleri ýþýða doðru hýzla koþuyorlar þimdi,
ve geride býrakýyorlar bugüne kadar ben sandýðým kimseyi
olur ya kaybolmasýnlar bir daha diye
iz býrakýyorlar her yerime
senmiþsin O,
adýný yazmýþlar...
(20.04.2008 21.54 Ortaköy)
Sosyal Medyada Paylaşın: