Bîrazê

o gün
"makber" in içinden çekip aldý ruhumu
bakýþlarýma kurþun döktürdüm bîrazê
bir daha bu kadar cömertine
denk gelmezdi gözlerim


yaný baþýmda süs bitkisi gibi duran
yalnýzlýkla
vedalaþmak zor olmadý
havasý bozulmuþ bu memleketin
soðuðunu içerek
þubattan bahar yaptým sol avucuna


tazîye evine dönüþen içime
siyahlar örtünmüþtü
çok mevsim yürümüþtü üstümden
çok ’insan çürümüþtü’ ömrümden
kamburuma tüneyen yaranýn
kabuðunu soydu türkülü sözleriyle
temmuzuma ayarladý akordunu


baþaðýma dene olan her bir gülüþü
bereketli kýldý hiçliðimi
belki de en güzeli buydu bîrazê
ad verilemeyecek kadar
yegâneydi...


umut duvarýna astýk unutkanlýðýmýzý
unutmayacaktýk bîrazê


kaldýrýmlar çiçek açsýn diye
sesini sokaða düþüren þarkýcýlarýn
naðmesinden, mutluluk sürdük kirpik uçlarýmýza
sevindi þubat
aþkla selamlaþarak


ankara ayazýný
sýrtýmýzdan çýkardýðýmýz kýþ ayýndan

-kapýsýna kilit vurulmayan bir zamana kurduk nefesimizi…-



Cömert Yýlmaz



Sosyal Medyada Paylaşın: