önünde duran pembe kaplý bir kitaptým
bir gül resmi vardý üstümde, beyaz
hem de en doðalýndan
çocukluðum sallanýyordu salýncakta
dilinde, bir dalda iki kiraz þarkýsý
üstünde beyaz bulutlar yoldaþ
ve elma aðacý yapraðý dalýyla anaç
dokundun, açmadýn sayfalarýmý
bakmadýn ne yazýyordu alýn yazýmda
korktun belkide kendini görmekten
çiçeklerle süslü bir yaprakta
aslýnda kendine tükürdün
kimin bakýþýna býraktýysan acý
diline sürdü biberi
ele küstün kendinden geçerken
öylece kaldýn belki karanlýk bir gecede
giremeden þiirimin içine
kuru kalabalýk bir pazarda
pazarlanamazdý düþlerin
bir tarafý baþtan yenik
diðer tarafta alýcýsý olmayan soðuk gülümseme
geçtiðini sandýn mut tarafýna gecenin
baþtan eksikti bir yýldýzýn
zordu sabaha kaymak
yere kurulan merdivenlerden
kolay deðildi aþký yaþar gibi yapmak
dar gelerek sokaklara
evin penceresinden aþaðýya
hep umut sarkýtmak
þimdi gölgen dolaþýr dar çatýlarýn altýnda
okumadýðýn kitabýn içinden
silinir adýn..
16. 06. 2019 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.