sabrýn gölgesinde üþürken ellerimiz
baþýmýzý umuda yaslayýp
gül büyütürüz kuytularda
ötekileriz
notalarýný týnýnda taþýyan
uzun þarkýlarýn unutulmuþ nakaratlarý gibi
sûzidilde aðlar yüreðimiz
eskimemiþ yalnýzlýklar bekler gecelerimizi
garipleriz
belki de þimdi siz
býrakýp faillerinizi gideceksiniz
ama biz mavi kuþlar misali
sahipleneceðiz sokaklarý
kimse bilmeyecek
aðladýðýmýzý
çünkü geç kalýnmýþ vakalarda
bütün hikayeleriniz yalancý sufledir artýk
geride kalansa
bozkýrda kaybolmuþ
düðmesi kopmuþ ýrmaklarýn yazgýsý
biz öðretmenin gözlerinde yurt arayan
ýþýkta saklanan
arkasýz çocuklar
son kuþlar da vurulmadan daðlarda
çekilin yolumuzdan
zamanýn duvarýnda yol alsýn umutlarýmýz
rüzgarlara direnen kar çiçekleri
biat etmeyen
kardelenleriz
hep ölürüz
ama her bahar yeniden doðarýz
06.06.2019 / Antalya
Sýtký Özkaya