yalnızlığın öyküsü

Sessiz bir yalnýzlýk baþlar
Hem de her satýrýnda hüzün olan bir yalnýzlýk,
Karanlýk okuturdu her harf kendini bu derinlikte
Ve þiirin son dizelerinde öyle fýrtýnalar kopardý ki…

Kendi kendine konuþur her günlüðüm,
Bugün ne yaþadýysam yarýn hep ayný,
Ayný voltayý atýyorum,
Ayný sigarayý içiyorum,
Ayný duvarlara bakýyorum,

Dumura uðramýþ daðýnýk bir resim gibi duruyorum
Her gölgemin içinde,
Kan revan içinde her taraf sanki,
Yüzüm yaralý,
Gözlerim yaþlý bir baykuþ gibi süzüyor kendini,
Kahkahalarým ruhunu teslim etmiþ bir cesedin çan sesleri gibi yükselir
Cansýz bir o kadar da silik.

II-
yalnýzlýk kuþatýr bir þehri,
Alaturka bir gürültü kopar þarkýlarýnda ,
Caddeleri de týpký benim gibi
Kimsesiz bakar sahillerine..

Bir kalabalýk döner baþýmda
Kimse ýslatmaz,
Yaðmur boca etmez kendini,
Ýspiyoncu kaldýrýmlar hep kendini tekrarlatýr,
Döner ve keserler hep ayný,
Rüzgar hep ayný soðukluðunu býrakýr,
Koyun gibi istiflenen bulutlar
Hep ayný pencereden göz kýrpar,
Sanýrsýn ki þu yeryüzünü sallayan dünya dönmez,

Hep ayný kalýrsýn
Hep ayný yalnýzlýk….


15 mayýs 2019 izmir








Sosyal Medyada Paylaşın: