HAYAT BİR DRAM

Yaþamak diye oynanan bu dram,
Asla son bulmayacaktýr.
Lâkin insanlar oyuncudur,
Çaresiz, kýrýlmýþ ve mahzun..
Sürdürürler sonlanmayan oyunu.

Ýðne deldiði yerden, hep kan damlatýr.
Niçin fakir aðlayýnca, yalnýz fakiri aðlatýr..

Yazýk insan diye övünüp, geçiniyoruz.
Aldanýp, aldatýyoruz birbirimizi ýsrarla.
Lakin doðar–ölür insan, yaþamý kýsa,
Çakar þimþek birgün biter ömür,
Irmak gibi taþýr azrail
Ýnsanlarý bir sorgulu güne;
Neyse hakkýn bulursun sen
Sýrat köprüsünü geçiþte...

Dünyada ki rollerimiz
Saat saat deðiþir.
Rahat, zahmet, acý, rahmet
Hak edene verilir.
Etmez para; torpil, rüþvet, iltimas,
Ýstenmeyen rolleri deðiþtirmeye…

Gerçek olan hep bunlardýr, ne çare!
Bu dünyanýn kahrýnýysa
Çekmez ilelebet bu sine.
Rollerimiz daha burda olsa
Ah yalansýz ve gerçek,
Ne eksilir þu yalancý dünyandan
Sevgili ve büyük Ya’Rab?

Gülmek varken, bu acýlar olmasa!
Þu yalan dünyadan hiç göçen olmaz...


22/Ocak/1972 Cumartesi
Antakya
Sosyal Medyada Paylaşın: