RUHANİ BABA

Islanmýyordu,
Ruhani’ydi sanki o !

Gök delicesine yaðmur,
Sular köpüðümsü, azgýn.
Gözlerimle kestirebildiðim kadar,
Çalýþýyordu bir adam taa uzakta.
Eþeleniyor toprak, inip kalktýkça kazma..
Düþünüyorum ya hasta olursa;
Desem yaðmur dinsin de sonra yap baba,
Korkuyorum ya derse ki bana:
-Ah evlât bilmem tanrý mý geldi gazaba,
Kavruldu toprak kalmadý hasat,
Son ümidimiz þu kökten fýrlayacaklar da,
O da Üç – beþ ay sonrasýna..

Ben pencere kenarýnda rahat divanda,
O bizsiz uzakta,
Kasvetli çamur deryasý tarlada.
Eþer de eþer topraðý.
Su toplansýn , kavruk fide uyansýn…

Gördüm yine bugün yol tamiratýnda,
Çalýþýyor durmadan bir kürek, bir kazma..
Ben kahve de buzlu gazoz elimde,
O patlamýþ laðýmlarýn baþýnda.
Kavurucu, öðlen – sýcaðýnda.

Derdi çoktu, susuyordu yokmuþçasýna,
Yemin edercesine birgün hýnç alacaðýna..

Ruhani’ydi sanki o,
Tastamamen bir baba..
Çalýþýyordu yalnýz baþýna,
Hiç yorulmamacasýna,
Ev, evlat ve eþ nafakasýna.

23.mart.1971, Cuma
Antakya
Sosyal Medyada Paylaşın: