Ne aþkýn zamanýydý ne de tutkunun yeri,
Gümüþ simle iþledin gecenin örtüsünü.
Gözlerime þavkýný vurduðun günden beri,
Dilimden düþürmedim Dolunay Türküsü’nü:
Aþkýn fermaný yeni, on dördünde dolunay
Mecnun eyledin beni çöl gördün de Dolunay.
Gönül ateþ mühürlü, akýl rüzgâr kanatlý;
Vuslata giden yolun menzili tümden harap.
Ele geçmez dediler, nuru tuzak maksatlý,
Gece gökteki kandil gündüz çöldeki serap.
Gönül efkâr kapalý, akýl yel seçer gibi
Eser gözü kapalý Sýrat’ý geçer gibi.
Duydum ki; güvendiðim daðlar gelinlik giymiþ,
Þahika yakýn düþer uzakta duruyorsun.
Tek dirhemlik ayrýlýk çift ölümün dengiymiþ.
Beni kâlbinden silip yuva mý kuruyorsun?
Vuslat imzasý bensiz atýlýr mý dolunay,
Geceler uzun sensiz yatýlýr mý Dolunay?
Yarým kalan her sevda titretir ruhumuzu,
Ayrýlýk türküleri yakýldýkça peþ peþe.
Adý kara sevdaysa kordan gelir rumuzu,
Hangi yürek dayanýr hiç sönmeyen ateþe?
Ýnsaf eyle bakayým: Her an seni anmasam,
Nasýl türkü yakayým aþkýn ile yanmasam?
Dilde tutuþan sözcük dudaklarda üþüyor,
Cümlelere sýðmýyor ayrýlýk denen olay.
Sürgündeki her âþýk çöllere mi düþüyor?
Kýrýk testi dolar da çilem dolmaz Dolunay.
Ayrýlýk ölümden zor, giden dönsün dolunay,
Gönlümdeki sönmez kor artýk sönsün Dolunay! 🌕
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.