TEFEKKÜR RİSALESİ

"Men arefe nefsehu fekad arefe Rabbehu.
(Nefsini bilen Rabbini bilir)"

Aç gözünü ey insan! Nazar et kâinata,
Hâlik sýfatý ile halk edilen sanata.
Daða aðýr gelse de yüklendiðin emanet,
Takatinden az deðil kalbindeki metanet.
Kesret ardýnda vahdet, her zýtlýkta bir nizâm,
Kehkeþaný kuþatýr kudretteki intizam.
Durup temaþa eyle fezayý gündüz gece,
Acze mahkûm oldukça yanýt bulur bilmece.
Beþ duyuyu aþarak, zorla mülâhazaný,
Alâmet arýyorsan; bilmez misin âzâný?

Zamana rehnolundu, dört mevsimin zuhuru,
Her zerrede aþikâr yüce Allah’ýn nuru.
Nevbahara can düþer vâki olunca cemre,
Varlýklar vecd içinde uyar mukaddes emre.
Her tohumun içine binlerce sýr gizlenir,
Mümbit toprak bulunca rengârenk filizlenir.
Nimete farz-ý misal; petekle, arýyý al,
Türlü çiçek özünden nasýl da oluþur bal?
Kâinat kitabýnýn El-Âlim’dir yazaný,
Delâlet arýyorsan; bilmez misin hazâný?

Zülcelâl; son Nebî’nin hürmet-i þerefine,
On sekiz bin âlemi nakþetti gergefine.
Nihayetsiz sahneler, çeþit çeþit figüran,
Hakikat perdesinin ardýnda tek Hükümran!
Binlerce kar tanesi serpilirken pür-dikkat,
Hakîmini zikreder hoþ sadayla mahlûkat.
Her sabah ufuklardan yayýlýnca tebessüm,
Tefekküre çaðýrýr aynadaki tecessüm.
Cümle mükevvenatýn bulunmaz bir noksaný,
Asâlet arýyorsan; bilmez misin insaný?

Levh-i mahfûzda gizli; kaderin þifreleri,
"Kâf" ve "Nûn"la cem olur var oluþ evreleri.
Ýkra emriyle baþlar Yaradanýn hitabý,
Ýmtihan muradýyla insandýr muhatabý.
Kâlu belâda verdik Rabbimize ilk sözü,
Söze teslimiyettir ubudiyetin özü.
O âlem-i ervâh ki, ruhlarýn ilk mekâný,
Dünya gurbeti için bekler mutlak zamaný.
Maveraya yol alýr bu hayatýn kervaný,
Hidâyet arýyorsan; bilmez misin Kur-an’ý?

Uyku; ölümle kardeþ, esrarý akýbettir,
Uyandýðýn her lâhza diriliþe ibrettir.
Beþer istihkakýný âmele göre alsa,
Borcu edâ edemez baþý secdede kalsa.
Berzaha varan insan sûret-i mücerrettir,
Makberine koyulan sâfi kemikle, ettir.
Can; elveda demeden fâni ten kafesine,
Nedametle kulak ver yüreðinin sesine.
Hakîkat güneþine yoldaþ eyle izâný,
Adâlet arýyorsan; bilmez misin mizaný?

Ademoðlu saklýdýr kâinatýn özünde,
Halife þerefiyle sýnanýr yeryüzünde.
Döner âlem-i esbâb "hayýr-þer" dehlizinde,
Yunus’u balýk korur, imtihan denizinde.
Baðrý yanýk nehirler ummâna aþkla yürür,
Ârifler ki ummâný bir tek damlada görür.
Mâþuka meyledince aþýðýn dilhânesi,
Küçülür rûy-i zemin kalýr bir kum tanesi.
Mârifet ehline sor ruhundaki tufaný,
Kerâmet arýyorsan; görmez misin cihaný?

Gülþenine aldanma gül-i sahra bu devran,
"Men arefe nefsehu" olur mazharý gufran.
Dünyaya sýðmaz insan, hýrsýndan olur heder,
Nefsi doymayanlara topraðýn altý yeter.
Küfre uzanan eli masum gözyaþý yýkar,
Beyhude geçen her gün, koca bir ömrü yakar.
Aff-ý maðfiretine eriþirsen Mâbud’un;
Dar-u ukba yurdunda cennet olur mabedin.
Ey ahiret yolcusu, fani dünya mihmaný;
Selâmet arýyorsan; bilmez misin Rahmaný!
Sosyal Medyada Paylaşın: