Kara bir yaðmurdu yaðan, Mevsim sonbahardý. Umutlarým bir köþede aðlamaklýydý, Ben Karadeniz’deydim ama Karadeniz bende deðildi. Çekmiþti sularýný ayaðýmdan, Delik deþik yüreðimden… Sen git Karadeniz’im, Ya ben, durur muyum seninle? Bende gidiyorum bir baþka denizin maviliðine, Terk ediyorum seni bile bile…
Uzun uzadýya bir yol benimkisi, Hangi aklýmla davranýp, Hangi aklýmla yol alýrým bilmiyorum… Mola verdiðim köylerde çay içiyorum yüreði sýcak insanlarla. Denizi soruyorum, fýrtýnalarý… Daha çok yolun var diyorlar. Yolum uzun, zamaným az biliyorum. Balýk gibi bende suda nefes alýyorum. Ýçimdeki deniz dalgalarýný yükselttiðinde, Anlýyor bütün kent yalnýzlýðýmý. Karadeniz’e isyanýmý haykýrýyorum… Biliyor musun Karadeniz? Senden yadigâr, bir deniz kabuðu var elimde, Benim yüreðim senin sesinde, Nesin sen? Anam mý, babam mý, kardeþim mi? Alt tarafý aya eþlik etmiþtik geceleri, Ve seninle sýrdaþtým…
Balýklar þikâyet ettiklerinde seni bana, Ýnanmamýþtým, karþý çýkmýþtým onlara, Oysa sen ne yaptýn bana? Düþmanýma güldürdün, dostuma aðlattýn. Sana olan kýzgýnlýðýmdan sýðýnacak liman ararken, Ömrümü yollarda kaybetmiþim. Þimdi, bir deniz kabuðu var elimde senden yadigâr. Sesini ondan duyuyorum. Hoyrat dalgalarýn yüreðimi söküp alýyor. Yaðmur bulutlarýn dolaþýyor baþýmda, Sende býraktýklarým üzerime üzerime geliyor. Onlara dokundukça kanýyorum. Özlüyorum. Kara bulutlarýn daha da yaklaþýyor Karadeniz’im. Ve sonunda hasret dolu bir yaþ, Ýþte böyle arkadaþ…
Þimdi anlýyorum, boþuna kýzmýþýz birbirimize. Sen fenerlerini yanýk býrakmýþsýn, Bulayým seni diye, Yine de ömür yetmez sana yetiþmeye. Belki bir gün öldüðümde küçük bir balýk olurum sularýnda Geceleri aya bakar hüzünlenir, Gündüz güneþle seviniriz. Dedim ya Karadeniz; Bir deniz kabuðu var elimde senden yadigâr… Sosyal Medyada Paylaşın:
Arif Odabas Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.