ne zaman nede mekan bir aðrýdýr saplanýr bir avuç küldür kalbimdeki sönen yangýndan çok can yitirip yorulduðundur hayat dedi aynada ki suret ey merhametsiz zaman kimdir kaybeden o vakit
d/okunaklý ve ýssýz bir yalnýzlýðý anlatmanýn ya da hiç olmadýk bir anda aðlamanýn ki bir vakit sonra seslenir kendim kendime ah zavallý gövdem çürümek mi sevmenin en büyük delili yoksa susup beklemek mi
ya bu içimden akýp giden kül ýrmaðý hangi tene sýðdýrýrým soludukça çoðalan göðsümde ki kederi kan revan kelimeler dolanýr kýrýlan kalbime derman tutmaz bir yarayým belki de sana karýþý sonra yine hüzünle eþitlenir seninle aramda ki o amansýz mesafe
yalnýzlýk kendi kalbine döndüðün vakittir
ve yalnýz insan biraz sonbahardýr sonra kendi içine dipsiz bir uçurum
unutma üstüne bir þafak daha yýrtýldýðýnda günlerin buðusuna ýslanmýþ gözlerinle irkil
ve de ki
aldýrma ey kalbim sevdamýn merhametsiz elleri öldüresiye incinmiþ kaderimin boynundadýr var mý daha ötesi
Sosyal Medyada Paylaşın:
Almira Elif Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.