bir harf pazarýna düþtükçe aklým
adýn kesiyor dilimin bileklerini
bildiklerimi unutuyorum geceye çeyrek kala
unutmadýklarým
ayýbý sabaha karþýlarýn
ellerin diyorum
ellerim utanýyor
ki sen
yaðmur alan tarafý mevsimin
güneþin hoyrat bakýþý
ayazý kýþýn
ölümün telaþý..
derme çatma bir þehir kalabalýðý göðsümde
gönlümde
siyah beyaz bir hafýza kaybý
imlasý bozuluyor fikrimin
hüzün düðmelerini iliklerken önümde
lacivertten bozma bir keder peydahlanýyor sonra
ardýnda ismimin
düþmek gibi biraz gözlerinden
biraz üþümek gibi
’ah ben..
ah benim kendimden eksiliþim’
...
yasak bir þarkýya nakarat olduðundan beri
kaç leyla öldü avuçlarýnda senin
göðsün kaç þiire yataklýk etti
kaç infazýn adý oldu adýn
ve kaç meçhule fail
ve ben
naif bir intihar biçimiyim þimdi
hala
kasýðýný aðrýtan annemin..