Sırra Kadem

Kaçýncý günün sabahý bilmiyorum
Kaçtýðýmda kalbimin yaðmurlarýndan
Gözlerim göðü görüyor
Gök kulaklarýma gürlüyor
Bir þeye kýzýyor
Birçok þeye kýzýyorum
Tam pansiyon korkuyorum
Büyüyünce korkularýn da büyüyeceðini bilmiyordum
Küçüldükçe büyüyen büyümden
Masallar büyü gibiydi, büyütmek içindi
Ýçimi dolduran þiirlerin yerine
Ýçimi acýtan hikâyelerle doldurdum
Böyle biraz doluyum
Biraz yokum

Acýnýn kaynaðýný bulamadýðýndan
Köklere de inanmýyorsun
Bir þiir seni içine çeker, alýr buradan gidebilirsin zannediyordun
Almýþtý da zamanýnda
Sonra zamansýz fýrlamýþtýn ya da kaçmýþtýn yalýnayak
Gürültülerin gittikçe anlamsýzlaþtýðý caddelerde
Kötürüm duygularýnla yürüyemiyordun
Yarý yarýya canlýydýn
Egzoz kokusu ile beton kalýntýlarý arasýnda

Sýrra bastýðým kademleri de beðenmiyorum artýk
Kelimeler ayaklarýma batýyor
Bozuk bir saatle takip ediyorum hayatý
Günde iki kere doðruyu gösterdiðine inanarak
Ama bu iki zaman hangi zaman bilmeden
Kalbimi kýrýyor zaman
Kýrýlan bir þey olmadýðý hâlde
Kýracak elleri olmadýðý hâlde, ama
Zaman ellerimi kesiyor desek daha doðru olurdu
Ýsmimsiz doðduðuma inanýyordum önceleri
Sonra anlama inandým
Kelimelerin gücünden baþka gölge yoktu
Yarým kalanlarýmý, erkenden bitirmek zorunda kaldýðým
Tamamlanmamýþ yazýlarla tamamladým
Rüyalarým eksilmiþti
Renkler gözümü doyururken

Tek suçum ismimden çok o kelimeye inanmaktý
Onu her kelimenin yerine koyabilirdim
O beni hiçbir yere sýðdýramazken
Hüzünden anladýðým bu deðildi
Ama her yerde vardý

Üþümeyeyim diye soðuk gecelerde
Burnumdan duman çýkarýyordum
Kaybolsam dumanýmdan bulunurdum belki ama
Ben dumanýma küsmüþtüm
Sýzýlarýmýn yerine komik hikâyeler yerleþtirdim
Artýk onlarý anlatýyorum
Þiirleri susuyorum
Onlarý kimseye demiyorum
Kalbim aðýrlaþtý
Ölsem bile kopamayacaðým anlamlar var çünkü içinde
Ayrýlýkla taçlandýrdýðým


Yirmi Sekiz Aralýk Ýki Bin On Sekiz 16:00

Sosyal Medyada Paylaşın: