kendi kendine söylenen umudumu
karlý daðlarýn karýna gömülse de
çýkarmalýyým, kaymayý bilen sýradan kiþilerle
bilmiyorum onlara mý
yoksa daðý uzaktan seyreden
seyircilere mi halk denir
hepsini kartopu yapýp
birbirine fýrlatýyor çocuklar
içlerinde miyim
sordum kendi kendime
çocukluðum geldi aklýma
ayný þeyleri benim de yaptýðým
kartopu oynadýðým
pürüzsüz karlara izimi çýkardýðým
usulca fýsýldadým kar yüklenmiþ çamlara
HALKIM!
kimseyi kendi haline býrakýp geçemem
ne denli çekici olsa da yýldýzlý, çiçekli yol
çýkmaz ki aklýmdan karla
yoksulluðunu temizlemeye çalýþan çocuk
kazýrým ondaki acýyý hüznü
içimde yükselen umut daðýna..
25. 12. 2018 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.