İstiklal Yolunda İlk Kurşun

Kapkara bulutlar sarmýþtý yurdu,
Düþman kastetmiþti istikbalime.
Ýskenderun, Dörtyol, Erzin’i sardý,
Kývýlcým gerekti, istiklalime.

Fransýz kisveli birkaç Ermeni,
Kan ile sulanmýþ yurt tapusunu,
Bekliyordu korkup, hemen vermeni,
Türk ölür, çiðnetmez, ar-namusunu.

Küstah tavýrlara, dur denmeliydi,
Silah yoksa, vardý kazma ve kürek.
Alnýnýn çatýndan, vur denmeliydi,
Birkaç þamar ile soður mu yürek

Karakese Köyü, düþmüþtü dara,
Toplanarak karar aldý yiðitler.
Adý Mehmet idi, lakabý Kara,
Gelin dedi gelin, salyalý itler!

Namluyu doðrulttu, tetiði çekti,
Devrildi sýrtüstü, düþman askeri.
Direniþ adýna, bu ilk fiþekti,
Sað kalanlar kaçtý, Dörtyol’a geri.

Kuva-i Milliye, doðdu bu ruhtan,
Ýman karþýsýnda, küffar diz çöktü.
Ülkemiz kurtuldu soysuz güruhtan,
Atamýz topunu, denize döktü.

Üzerinden yüz yýl geçmiþ olsa da,
Ýlk kurþunun namý, hala sürüyor.
Mehmetler dünyadan göçmüþ olsa da,
Torunlar nöbette, hazýr duruyor.

Bizlere emanet, vatan, bayrak da
Kollayýp, atiye taþýyacaðýz.
Portakal çiçeði kokan toprakta,
Sayenizde özgür yaþayacaðýz.

Muhittin Alaca





















Sosyal Medyada Paylaşın: