Ellerim yok, ayaklarým yok,
Güneþin doðduðu yerde batmaz gülüþenler
Babil’in asma bahçelerinde unutur insan
Unutur dalgalarýn kýyýyý öptüðü yeri
Biz ise;
Sahra Çölü’nün kumlarý gibiyiz
Fesleðen kokulu bahçede demli çayýn buharý
Yaðmur damlacýklarýnda ýslanan saçlar
Sokaklarýn kalbi dans eden gözleri bilmez mi?
Yanaklarýnda kalem kýrmýzý bozkýr yeþertir
Bütün çocuklarda hep bir aðýzdan içten haykýrýþ
Bir yaným gök rengi deniz, týrnaklarým açýlan gül bahçeleri
Sesine saklanmýþ makber-in ilk ýþýðý
Bir yýldýzýn sýcak nefesi kulaðýnda
Döküldü duasý Sahra’nýn çölünde
Ýzlerine ýlýk rüzgârlar eþlik edecek
Ellerim yok, ayaklarým yok,
Dokunduk ve kutuplar eridi sevdiðim…
Ummuhan Yýldýz.