Býraktým kendimi düþüyorum boþluða, Kapýlýp gidiyorum umutsuz yarýnlara, Tam direnmeyi býrakmýþken hayata, Çelikten bir irade tuttu, çekti, fýrlattý arþa...
Neydi beni pes etmeye sürükleyen, Hayat mý zor, yoksa zayýf mýyým ben. Meðerse göz açýkken de görmezmiþiz, Her þeyi perdeler aralanýnca gördüm ben.
Dur!!!
Her þey mi idi gerçekten gördüðüm, Yoksa bir baþlangýç mý hüküm sürdüðüm. Billirim zerre zerre inkiþaf eder hayat, Bilmem yeter mi meçhule, aciz hayat.
Sonsuzluða açým þu an her fani gibi, Ab-ý hayat desen ki þu kevser gibi, Çatlarcasýna içerdim kanar gibi, Oysa, yetmez mi sana Yar’ in sevgisi.
Ey sevgili kuþat beni aþkýnla.
Bir nefes gibi içime çekeyim seni, Her soluduðumda binler tesir olsun. Bir nefer gibi þehadetle beklerim seni, Her nakþolunan darbe þahidim olsun.
Dileði kabul olmazsa ZÝNCÝR’ in hali ne olsun. And içti bu gün hayalleri onun olsun. Yaptýklarý uðruna yazgýsý güzel olsun. Hayatým mahþere ölümüm beþere ibret olsun.
Þ. Tarýk ZÝNCÝR Sosyal Medyada Paylaşın:
ZİNCİR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.