Güneþin bile takati kesilmiþ artýk ben gidiyorum dercesine kayboluyordu ufukta...
Kýskandýðýndan mý?
Utandýðýndan mý?
Kýzdýðýndan mý?
Yoksa özendiðinden mi...?
Yeryüzü gibi gökyüzü de dönüyordu kýzýla.
Sanatçýnýn etrafa saçtýðý kýþkýrtýcý kýrmýzýnýn esiri olmuþ,
Gözleri donuklaþmýþ, soðuk tenli insanlar.
Koyun koyuna yakýn bedenler...
Kendi bedenini arayan eller...
Kulaklarý saðýr eden çýðlýklara,
Çýðlýklarý kesen insanlara,
Ýnsanýn midesini kaldýran þu barut kokusuna,
Sessiz, nefessiz ve ifadesiz duruyorlar.
Bedenim kendimi taþýyamayacak kadar yorgun,
Yüreðim karþýmdakini parçalayacak kadar coþkun.
Barut kokusundan yanarken zavallý ciðerlerim,
Tetiði ilk çekenin ben olmasýný dilerim.
Uyku girmez gözüme...
Korku mu?
Ben ne güneþe sýðýnýr ne de ölümden korkarým.
Varsýn güneþte gitsin,
Ben yüreðimdeki ateþle yanarým.
Karþýmdaki aciz bundan titresin!
A-llah Allah der sevgiliye koþarýz,
S-ýrt sýrta verir imanla coþarýz,
K-orkudan titreyen gözlere bakarýz,
E-lindeki kýlýçla koþanlara saf tutarýz,
R-abbim, ölümsüzlere kurþun atarlar þaþarýz.
A-l renk çok yakýþtý, bak bana,
N-e sanýrsýn oyun bitmedi hala,
N-eden aðlarsýn hainin karþýsýnda,
E-k sen o güzel tebessümünü topraða,
M-akus talihimiz de gülücükler biçecek.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.