uçurtmayý rüzgara kaptýran çocuk gibiydik
tepinip durduk
aðlayýnca meme veren buluttu göðümüz
ýslandýk
ama hiç uslanmadýk
senin hep acýn vardý
benim, ilacým
kim gelip soracak olsa
en kötü alýþkanlýðýndým
ne vakit adýmý aþk koyup
aþka aþýk olunca
leylaya büründün
bakýþlarýmda
oysa ne mecnun olurdu benden
ne de çöle kasaba
bir avuç kumdan
fýrtýna,
saat,
ve bir serabýn kýyýsýna sahil sererken bir yandan
yaný baþýmýzda pinekleyen devemize
dikenler batýyordu
tam da fala bakarken
çöldeydik,
akrep boldu haliyle
ve sanýrým yelkovaný sokuyordu
aþk baþa düþtükçe
bilirsin,
aþýklar insan deðildir
sevenin gözünde sevgili
ya peri
ya da kanatsýz bir melektir
kendime baktým sonra
ne krala benzer bir halim vardý
tahtýna kurulacak
ne de bahtýyla barýþýk bir bedevi,,
aþký ayrýlýða kaptýran iki sevgiliydik seninle
üzülüp durduk,
hüzne kalem veren ilhamdý perimiz
yazýp çizdik
ama inan bana
hiç silinmedik..