Ölmüş Olduğumu Reddettiğim Zamanlar

Yýrtýk kýyafetlerin yoksulluk belirtisi olmadýðý zamanlarda sevdim onu; dermansýz, çiçeksiz, camsýz, penceresiz zamanlarda da.
Kalbimin dur dediði yerde ölmeyi bir kenara býraktýðým anlarda bile.
Ýnsan kaç kere ölür ki?
Mezarý insanýndan fazla, yaþayaný ölenden az, günahkarý bir sevap kadar bile ürkütücü olmayan bu dünyada, insan kaç kere ölür ki?
Ellerimin çok üþüdüðü zamanlarda bile sevdim onu, bir otobüs duraðý kadar etmeyen gidiþleri binlerce kez geliþi ile müjdelenmediðinde bile.
Ölmüþ olduðumu reddettiðim zamanlarda bile kaygýyla karýþýk sevdim onu Zamane insanlarýndan bihaber uzak bir coðrafyada aþkýn dilini yeniden öðrenir gibi elek elek eleyerek üstelik.
Sevdim çünkü bu dünya fazla çekilmiyor da onsuz, sevdim çünkü baþýmý hiç okþamamýþ bir küçüklüðüm vardý. Ýçime içime çocuktum aslýnda. Bilhassa onu seven ona doðru gelen bilhassa koynunda binlerce kez yýlan beslemiþ bir meczup iken.
Yok dedim sonra, söyleyeceklerim var ölmeden önce, dedim çünkü; fazlasýyla sevdim onu, dedim çünkü; hacmine aðýr gelen bir duruþu sevabýndan üstün bir sevdasý vardý.
Ýçimi gördüðünde bir aðaç gibi bükülen gövdesine raðmen sevdim onu. Kaç menfez açtý içimde kaç bin yýlý devirip geri geldi hiç bahsetmedim. Bahsetmedim çünkü; onunla bir çað açmýþtým çorak ömrüme, bahsetmedim çünkü; çürüyen yanlarýmý artýk ondan baþka kimseye emanet edemezdim,
Yüzünde bulduðum kayýplarýmý, gömdüðüm ve adýný aþk sandýðým sanrýlarýmý, ölülerimi ve ellerimi biraz daha damýtmak zorunda olduðum zamanlarda bile sevdim onu.
Ardýmda bana yetiþmeye çalýþan bir tanrý, içimde ona ve göðe inanan bir kýz çocuðu, çok iyi biliyordu aslýnda oda bunu, boynu adaletsizliðe direnen bir meþale, saçlarý zaten bu yetim ülkeden sýnýr dýþýydý, sevmem için onu önce beni yarattý tanrý; yarattý çünkü mülksüz bir eylül ayýndan baþka hiçbir þeyim yoktu, yarattý çünkü; sancýlarýmýzýn toplamýndan çýkarýlacak henüz bir sürü acý vardý…


Sosyal Medyada Paylaşın: