Yeter ki Sen Gül

Ezelden bilirim, çile-hüzünü,
Hayatýmýn özü, ateþ ile kül.
Çatma kaþlarýný, asma yüzünü,
Kýrsýnlar kalbimi, yeter ki sen gül.

Nasýl bir sevdadýr, düþürdü dile,
Buralarda durmak, artýk bana zül.
Gözlerden uzakta, en hoyrat ele,
Sürsünler razýyým, yeter ki sen gül.

Ay deðsin sulara, saçsýn yakamoz,
Meltemler düþürsün, alnýna kâkül.
Fýrtýnalar sallar, lakin yýkamaz,
Yorsunlar gövdemi, yeter ki sen gül.

Kurudu baðlarým, güllerim soldu,
Acý acý öter, zâr aðlar bülbül.
Biçare tabipler, baþýma doldu,
Yarsýnlar yaramý, yeter ki sen gül.

Yakarým bir damla için dünyayý,
Üzülme güzelim, gözyaþýný sil.
En yivli oklarla gererek yayý,
Vursunlar alnýmdan, yeter ki sen gül.

Tüketti ömrümü viran Kýrýkhan,
Arayýp da beni, izbelerde bul.
Þayet yetiþmeden, verir isem can,
Sersinler topraða, yeter ki sen gül.

19.10.2018
Muhittin Alaca
Sosyal Medyada Paylaşın: