Bir Tel Vermedi

Dikenine razý olduðum halde,
Viran oldu baðlar, bir gül vermedi,
Ben burada kaldým, yâr gurbet elde,
Engel oldu daðlar, bir yol vermedi.

Mecnun gibi düþtüm sevda peþine,
Akýl ermiyor ki, dünya iþine,
Notalar dizdirdim, sazýn döþüne;
Hayat sustu bana, bir sol vermedi.

Uykularý dipsiz kuyuya attým,
Bütün varlýðýmý, beleþe sattým,
Soðuk betonlarda, banklarda yattým,
Herkes bakýp geçti, bir çul vermedi.

Yazdýðým þiirler, cilt kitap kitap,
Sevgiliye idi, en güzel hitap,
Adýný anmaktan düþerken bitap;
O yumdu aðzýný, bir dil vermedi.

Elendim kalburla, geçtim süzekten,
Yine kurtulmadým, hain tuzaktan,
Gözlerime bakýp bakýp uzaktan;
Uzatýp kolunu, bir el vermedi.

Kim demiþ mutluluk, huzura erdin?
Yüreðe sýðmýyor, taþýyor derdin,
Alaca uðruna ömrünü verdin;
Yar siyah zülfünden, bir tel vermedi.

17.10.2018
Muhittin Alaca




Sosyal Medyada Paylaşın: