Uzaktaki daðlar çok yakýn görünüyor. Çamlarýn gölgesine kayýyor kumsal, Yüksek dalga, kayalarý altýnda býrakýyor
Söndü insanlarýn ateþlediði yýldýzlar. Köpüðü doyumsuzca bölüyor beyaz gemi, Onlar gömüldü ve garip süslerle yeniden oluþtular.
Karina, güverte, gemi direkleri bir örs sanki. Sýcaktan çýldýran piston büyük darbelerle dövüyor onu, Kendisini bitiren kötülükten öç alýr gibi.
Göðün maviliði, kendini seyrediyor, çalkantýlarýn kristalinde, Ametist ovayý, rüzgâr dalgalandýrýyor, Ve ufuk geri gidiyor, önümüzde, sonsuz bir þekilde. Yalnýzým, hep yalnýz, ufuk çok büyük, caným sýkýlýyor.