AŞ ERDİ ŞİİRLERİM...

Þimdi içimin ikramýnda sonlandýrýrým tüm sözcükleri
Ýrkildiðim iklimler yüzümün karasý
Þahit olduðum vazgeçiþler
Elbette içimin kaderi.

Öykündüðüm ne gölgem ne dünüm:
Ne vardým ne de gücüm yetti iklimleri
Deðiþtirmeye.
Sus, dedim:
Sus payý idi verilen hüküm:
Edimlerinde ömrün ne öldüm ne güldüm.
Çýðýrtkan mizacý ile deyimlerin
Samandan þiirler ördüm.
Güldüm: kendime.
Acýdým biteviye:
Ýçimde kurumak bilmeyen o ýrmakta
Nasýl oluyor da yüzüyordu kâðýttan kayýklarým?

Aþ erdi þiirlerim:
Besledim hece hece.
Dirildi ölü bebeklerim
Oysaki bendim
Bir çocuða öykünen.
Bendim, þiirlerden sureler diken.
Bendim,
Bensizliðin tezahüratýnda
Beylik kelimeleri sopadan geçiren
En acýmasýz öðretmen.

Sivri dillerin mizacýna yenik düþtüm:
Evrildim zamanla
Eðilip bükülmeden hayata yüz sürdüm.
Derdim, tasam ne miydi?
Ne sordular ne de dert yandým
Ansýzýn
Seðirten bir i mgeye takýlýp da gözüm
Gözden düþtüm hece hece.
Varlýkla örtüþen neydi?
Hangi bedeldi
Sýrf yazmanýn rüþtüne erdiðim?
Hangi kýyýmda,
Hangi ritüeldi sonlanan?

Töhmet altýnda bir hikâyeyi
Sýrf sevdiðim için
Tuttum ezberimde.
Kaybolan mýsralarda
Adaklar adadým
Dilek aðacýmý budamýþlardý oysa.

Devrildiðim deðildi devirdiðim notalar:
Þarkýlarýn hikmetine ermedi akýl sýr
Kýrdýðým potlarla
Ýçimdeki aðacý bile devirdim:
Ýstenmediðimle iþtigal bir rubaide
Sormadým bile ne için.
Sonsuzluða kucak açmýþtým sözüm ona için için.

Zaaflarýn bir no’lu tanýðý
Ýçime postaladýðým yüreðin her daim kanatýldýðý.
Son kezdi söz verdiðim.
Söz verdiðimdi son kez yaftalandýðým.
Kanadýðým kadar kanatmadým oysa.
Kandýðým kadar da kandýrmadým.
Müdavimi idim madem aþkýn
Bir þiirdi mizacým
Gün sonunda noktayý koyduðum
Hâsýlatý hep mi hüzündü hayatýn?
Hep mi yangýndý
Aðaran gölgemin düþtüðü?

Sosyal Medyada Paylaşın: