KELİMELERİN SÖKÜĞÜ...

Þiir diktiðimi bilmez kimse…
Söküklerini iliþtirdiðim kelimelerin
Ýnsanlara duyduðu sevgiyi de bilmezler.
Onlar en çok kini bilirler:
Zamandan akan teri;
Aþkýn rengini
Ve kalbimdeki ýþýðý asla görmezler:
Görmediler de.

Gördüklerime aþýðým ben.
Kentin mavisini seviyorum
Oysaki karanýn daniskasý asýlý her mermer yýðýnýna
Dokunan
Elinde Azrail’in
Ben yetim bir cüceyim sözüm ona.
Yazdýklarým biçimsiz:
Ýçimde illegal bir sessizlik var
Sanýrým yalnýzlýðýn illet matemi.

Bilmezler gözümün elasýndaki pembeyi
Ne yanaklarýmý boyarým pembeye
Ne de pembe ve gösteriþli ceketler giyerim
Ama en çok pembeyle içli dýþlýyým
Bazen yanýlsam da
Bazen karsam da içimdeki tüneli
Bazen solsam da
Akça pakça tenimde
Yok asla siyahýn laneti.

Bilmezler, ne çok sevdiðimi:
Ne mevsimler ne yanýk teni göðün.
Ne adresime gelmeyen mektuplar
Ne de boy ölçüsünü almayý bilmediðim eteðim.
Varsa yoksa kalemim:
Bu da benim özrüm.

Saðdýcýmýn bir þiir olacaðýný asla düþünmedim
Üstelik bilmedim, þiiri ne çok sevdiðimi.
Yazmýþtým zamanýnda üç beþ karalama
Þimdi yaptýðýmdan da yoktu farký.
Sonra unuttum bir köþede
Ne de olsa unutulmuþtum kimince.
Kimse ile derdim de olmadý hani:
En çok kendimle kavgalý beyhude bir fani.

Karambola gittim bunca zaman.
Bendim bu sefer bilmeyen:
En çok içindeki neþeyi unutan
O küçük çocuðun
Elindeki pembe þekeri
Çalamamýþken hali hazýrda
Irgat bekçiler…
Sözüm ona sokaða çýkmam yasaktý gecenin
Bir vakti.

Oysaki ben þiir þiir yaþadým sevdiceðim Ýstanbul’u
Ve bilumum kent:
Ýstanbul kadar keyif vermedi bana
Ve hiçbir aþk olmadý
Ýlkinde dahi bilmediðim adýný
Sormuþken anneme:
Bu ne, diye,
Sorgularken içimdeki fýrtýnayý.
Sevmeyi bilmeyen kim ise
Denk düþtüm belli belirsiz
Çalarlarken içimdeki
Çelimsiz aþký.

Sosyal Medyada Paylaşın: