YIKILMIŞ MÜZE

Saksýdaki gül gibi, yaþýyorken koynumda,
Kýskançlýðým yüzünden, düzenimi bozarým;
Ýnkârým yok günahý, hepten benim boynumda,
Ettin de buldun deyip, bu aklýma kýzarým.

Her yalnýz kaldýðýmda akardý bana mecran,
Sevmekti sevilmekti, doyumsuz güzel icran,
Þimdi o atmosferin sardý yerini hicran,
Acýsýný çekmekten, yok baþka bir nazarým.

Nerede o ruhuma þevk, neþe veren yaren?
Nerde güzelliðiyle, kalbimi saran haren?
Umudum can çekiþir, ama yok zerre çaren,
Desem de sana deðil, kendimedir bizarým.

Çünkü senin nezdinde, aþkýmýz kaldý dünde,
Bende baca tutuþur, o günlere gidende;
Bendekileri biraz ne olursun gör sen de,
Diyerek yalvarsam da, taþa boncuk dizerim.

Ýçimi azýp sarar, yaþadýðýmýz her an,
Sessiz resmin dünyamý eder tarumar viran,
Açtýðýný sarmayýp, biçip doðrayýp duran,
Aðzý tamamen bitmiþ, kesmeyen kör hýzarým.

Aklýmý alýr gider, yaþadýðýmýz cennet,
Kriz geçirir gibi, vurur bana bir cinnet,
Dilimdeki tesellim, sen bunu rüya zannet,
Ýçerimden seninle yüreðimi kazarým.

Ýçimi girip görsen, sanki yýkýlmýþ müze,
Yýkýntýlar içinde anýlarým taptaze,
Hayatým senle geçer, taptazelerim meze,
Onlarla her günüme, aþk mektubu yazarým.































Sosyal Medyada Paylaşın: