Bakmayýn gözlerimin hep hüzünlü oluþuna
Sýcacýk gülümseyen güneþim vardýr
gizlenmiþ mavi bulutlar arasýnda.
En karanlýk gecelerde
yýldýzlardan iz ararým sevdama
yoksulluðun sokaðýnda.
Unutulsa da zaman merdiven altýnda.
Havanda ýþýk döverim
eski çaðlardan kalma bir oyunla.
Dokunuþun kokusunu dinleyip
sözlerin kýþýný hazýrlarým
düz yazý olmaya.
Kurarým salýncaðý uçurumlara
yer deðiþtirir gölgem gelinciklerle
çocuksu bakarým sonsuzluða.
Gelip geçenlerin hepsini
konuk ederim düþlerime
yetmiþ beþ metrekarelik evimde.
Islak bir toprak kazýlýrken içimde.
Yalnýzlýða en güzel baþkaldýrý
gözlerimdir yine.
Sýðýndýkça kendi karanlýðýma
omuz veririm kim bilir kaç tabuta.
En solgun güzü yaþar kalbim.
Ölenlere merasim
kalanlara ta’ziye diledikçe kelimelerim.
Ç/aðlayýp yedi koldan
yalnýzlýða matem düþürür
keder toplayan göz bebeklerim.
Yine de;
Yýkanýr sabýr ile tüm kelimelerim
Rüveyda’ya kurulur terazim.
Ýþsiz güçsüz bir yaðmur eþlik eder
pencereden gözlerime.
Aydýnlýkta duran bir ülke açýlýr tekbirle
Ezanýn ayak sesleri dökülür sabahýn seherine
Amin kere amin birikir avuçlarýmda
S/aðýr yaralarýma tekil gülümsedikçe...!
Ferdaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.