Dal Çiziği

yaslandýðýmýz yalanýn kavuran öfkesinde

öz/ lüðümüze üveylik biçtiðimiz uzaklýk

kimsesiz gecelere düþürüyor bizi


göz hafýzamýzda

geçitlerinde silinmeyen karaltýlý izleri

yaþamýn/ yalýnkat yavanlýðýnda

ölümü mayalýyor topraða

harese düþmüþlerin aklý


bir yitiðin ardýndaki yoksunlukla

hiç’liðe karýþan

yörüngesinden çýkan ruhum iz’ siz

saplanýrken tekinsiz geçmiþe

kara/dan öteye geçemiyor koruk renklerim

içimin iþittiði yas/a baðýmlanýyorum


zihnimde tümlenen

kendine dönüþün kýsýr döngüsü

Seyfi’nin dipçiðiyle

umutsuzluða boyanýyor yüzler


karanlýðýn uðuldayan sesi çökerken üzerimize

gecede kum taneleriyle buluþan denizi iþitiyorum

vuslatýn sesi bu

gerçeðin sarsýntýsýyla yýkýlýyor hayâl duvarý

yarým býrakýlan zamanlarýn çaðrýsýyla

sesleniyorum daða taþa / heyyy heyyy

bu gece çökmüþlüðü

bu yaþamdan saðýlamayan mutluluk

vandal þehvetinin zehir kokusu

u y a n ý n

baþlasýn yeniden ýþýltýlý devinim


her yanýnýz dal çiziði olsa da sarýlýn aðacýnýza

ancak kalemle sývayabiliriz yaralarýmýzý



Hâdiye Kaptan
Sosyal Medyada Paylaşın: