Ama onları vurmayın...
Kuzguni deniz çehresini parladýkça yalnýzlýðýn beri tarafýna
Uzak kýyýlarýn aðaçlarýný yunuyorum kalbin ahvaline
Zifiri sessizlik geçiyor öðle üzerinden
Hüznümü tüten aðrýnýn varlýðý tir tir titrerken
Göðsüme sokulan çocuðu üþütür zaman
Zaman dalgasýnda kývrýlan iklimle kýsaltýrken saçýmýn boyunu
Aðzý büyük rüzgar kalabalýðýma karýþýr
Boðazýmda çýðlýk susuþ..
Bütün þarkýlar gözlerimin þarabýndan sayýklar beni
Þehir bir baþka nakýþlar geceyi
Elimde buðulanmýþ camlar
Mavi gözlü dalgýnlýk ki
Yaðmur gökyüzünde ölmüyor/
Söz küpeleri açan saksýlarýnda
Bilemezsiniz
Pembe düþlü ülkemin
Sokak lambasýna düþen kitabýný
Sayfalarýna kar yaðar
Yaz yaðar
O biçim Istanbul kokar aþk
Güneþ çaldýkça umudun kapýsýný
Neden beni terkediyorlar
Ki bir damla hüznümü almayýn gözyaþýmdan
Onlar sevinç doðuracaklar
Baþýný suya eðen güvercinleri
Vurmayýn/
Vurmayýn aðrýlý ormaný sevginin dilinde
Onlar duvarlara konuþkan kuþlarý taþýyacaklar
Birazdan öldürün beni
Ama onlarý vurmayýn
Mor benekli uçuþan her þeyi
Eþiði seyreden ay’ý
Çocuklarý
Uzaklarý
Ne olur vurmayýn
Kaybolmasýn uçurtmam
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.