nasýl gömüldüm kendime belki tepemde durup baktý ay yüzüme aktý tüm yansýmasýný kalmasýn istedi karanlýðýn kökü bile suretini býraktý
içimde parlatmaya çalýþýrken yönü devþirilmiþ gidiþleri bir denklem yaratmak isterken kendimle insan arasýnda o koca çadýrý kökünden yýkýp atmak açýða çýkarmak isterken mahallemin evlerini benden de onlara yansýsýn isterken ay
nasýl bu karmaþýk düzlemde bul’ur’dum yolumu ateþ açýlýrken güneþin doðduðu yöne kimileri þaþýrmýþken gerçek konumunu en kolay þey çalýþmak iken olduðu yere tükürürken doðu hayvaný
sevgisizliklerin arka yüzü sevgiyken ayaklarý kýrýk kol örtbas ederken kendini ötelerken geldiði yolu ay altýn gibi parlarken önünde çiðneyip geçerken batýnýn kurduðu çiftliðe
dönüp gri bulutlarý delip geçen güneþe bakýyorum evet; umut var bütün bunlarý düþünüyorsam, varsam eðer açmýþsam bir kör insanýn gözünü uyandýrmýþsa bakýþým karartýlmýþ yýldýzlarý yüzümde tutmuþsam ay’ý..
19. 06. 2018 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.