mayalamýþ da açmýþým yoðurdun üstünü açmasam da kendimi durmuyor þiir beni ele veren usta baþlýyor en baþtan konuþmaya sona ne zaman erecek bilinmez
hangimiz hangimizin önünde dik eðiliyoruz saygýyla eteklerim suyuna deðmiþ bir kez artýk sudan çýkmýyor ayaklarým kurbaða balýklarý da deðiyor ayaða yosunlar taþlar da çiçekler de topluyorum suyun yüzünden
kim okuyor kimin içini o baþka kim ne çekiyor kimden kim mutlu umutlu
en güzeli de gerçekler yýðýlýp kalmýyor umutsuzluðun üzerinde kalem tutup açýyor üstünü sözü getiriyor masaya bana veriyor düðümü kalmýyor çocuklarýn aðlayan gözleri anne kucaðýndan uzak yerde bir el uzanýyor zulmün akýttýðý gözyaþýna
belki sevdiðim okuyor bir dizesini yüreði inceliyor sesinden geçmiþin örtük yüzü açýlýyor birden baka kalýyor öyle çocuk kalmýþ gözlerle
iyi ki varsýn þiir unutturmadýn aðlamayý..
03. 06. 2018 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.