Bir uðultu geliyor kulaklarýma, Görmediðim þehirlerin gürültüleri; Çarpýlýp kapanan kapýlar, Elem dökülüyor, karanlýk, kýrýk pencerelerden... Bahçelerde sessiz bir çürümüþlük, Kýrýlmýþ, eski iskemleler... Eski hâtýralarýn yosunlaþtýðý havuzlarda Zamanýn küfleþmiþ kokusu...
Bir uðultu geliyor kulaklarýma, simsiyah... Görmediðim insanlarýn korkusu...
Bu kumsal ne kadar ýssýz, Kumlarda eski ayak izleri, Ve kaybolmuþ nice mutluluklar... Hatýrlamaya çalýþýyor rüzgâr, kaybolan eski kahkahalarý... Mutlulukla kabaran dalgalar, þimdi ne kadar yalnýzlar...
Siyah midye kabuklarý kumlarda, ne kadar çok, Sarmýþlar, boydan boya kumsalý... Baktýkça büyüyorlar, büyüyorlar... Kapatýp gözlerimi, güneþi düþünüyorum, Isýtsýn içimdeki üþümüþlüðümü. Renkleri düþünüyorum; sarý, turuncu... Ne çâre, grileþip kayboluyorlar...
Bacaklarýma sürünüyor gelip, Dostumuz, o aç sokak köpeði Gözlerini dikip, yüzüme bakýyor, tanýmak ister gibi. Bomboþ ellerimi uzatýyorum, Yaklaþýp kokluyor, Bakýþý soru sorar gibi... Gözlerimdeki, nedenini anlayamadýðý boþluk, Onu korkutmuþ olmalý...
Birden bir rüzgâr, önüne alýp götürüyor beni, Saçlarým alabora, önümü göremiyorum, Kahrolasýca bir duygu; Rûhum, yüreðim alabora, Yönsüz... Kimsesiz... Karmakarýþýk...
Gözlerim, uzak yýldýzlara kayýyor, Ne kadar çok ve uzaktalar... Kavrýyor görünmez bir el, Rûhum koparýlýyor benden... Tutunuyor sanki ona bedenim... Ellerim, ne kadar yalnýz... Çevirip, hayretle seyrettiðim ellerim... Soðuk ve renksiz...
Bir hüzün yol bulup iniyor birden, Bacaklarýmda hükmedemediðim bir uyuþukluk... Kulaklarýmda o uðultu... Uzaklaþmalýyým buralardan... Hâtýralardan...
Bir kaç hece dökülüyor dilimden, Bir ýþýk sýzýyor, rûhumun karanlýðýna, Kulaðýmda uzak bir ses, beni kahreden...
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
nur49 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.