Mavi değil hiçbir renk.

Kalabalýk bir þehrin dokunmayan yalnýzlýðýyým.
Kokusunu hissetmediðim,
Tadýný alamadýðým,
Parke taþlý bin yýllýk kaldýrýmlarýn
ve boþ sokaklarýn anlamsýzlýðý
Nefesimde sýkýþýp kalýyor.

Acýlar biriktirmiþ nefesimde
Keder bir garip buðulu resim
Savurur koca þehri, tespih taneleri gibi voltasýnda ezer.
Ben imame olurken
Bütün taþlar sýrtýmda istiflenir.

Çýplak taþlarýn yüzlerinde yalnýzlýk
rikteri bilmem kaç þiddetinde
Yüreðimi daðlarda daðlar
Közlenir o zaman da sözcükler
ve sonra daðýtýr bütün imanlarý
Ne Allah kalýr ne de bir þehirde insanlar.

Þimdi ne yana dönsem içinde sýcaklýðýný kaybetmiþ
ve hatta dalgalarýn da serinletemediði
Kupkuru bir ceset güruhu yüzüme çarpar.
Dumanlý baþýmý düþürür de önüne
Dudaklarým terk edilmiþ türkülerini okur usulca.
Ben uzaklaþýrým þehir yanýmda
Þehir uzaklaþýr ben içindeyim.

ve aslýnda ikimiz de ölüleri biriktirdik
Dokunmayan yalnýzlýðýmýzda.


13 Mayýs 2018 Ýzmir



Sosyal Medyada Paylaşın: