ey karanlýk bir kuytuda
kývrýlýp büzüþen çocuk
karanlýðý görmeyen ihtiyar
sokaðý süpüren ama süprüntünün
ne olduðunu bilmeyen kiþi
bu pýrýltýlar kimindir
kimin içindir bu þaþaa
bu bayramý körleþtiren ýþýklar
rüzgâr esiyor fýrtýna çýkýyor da
boþ bakýyorsun kör aydýnlýk
senin fabrikanda üretilmez bu ýþýk
bu her tarafý düðümlü, bayramsýz bayramlar
hangi makinada örülür kim bilir
hangi yolda nasýl yürüyeceðin
nasýl kullanacaðýn zamaný
nasýl yaþayacaðýn
kanmam yollarýn geniþliðine
bunca rengarenk ýþýklý apartmanlara
o denize nazýr köþklere
havuza, göle bakan, manzarasý güzel sitelere
ünlü isimlerin adý geçer burada
yoksul bir çocuk parmaðýyla gösterir annesine
- anne bu evlerden birini alalým mý
ne güzel deðil mi anne?
içimden konuþurum
vuramam dýþýma
konuþsam kadýným demeden küfredeceðim
hem de cümlesinin sülâlesine
geçer gider belediye otobüsü
altmýþ beþ yaþ kartlý yolcularýyla
ýþýklar içinden
yakarým içimdeki bütün lâmbalarý
yürürüm daðlarý karanlýk
bulutlu havada
"güneþin aydýnlýðýný istiyorum
söndürüp bütün yalancý lâmbalarý
onlar yandýkça
umutlu yaþayamayacak hiç kimse"
kör kör bakýyor evler..
25. 04. 2016 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.