Lila

geceyi uyutuyorum
göðsümün serin noksanlýðýnda,
güneþe uzanan tüm eller kýrýlýyor
aklýmýn ziyan sahrasýnda.
ölümü çiziyor gözlerim yere,
nokta nokta,
ilmek ilmek örüyorum kaderimi aslan aðzýnda.
bu yollar sarý sýcak,
tuza susamýþ aðýzlar yapýþýyor yüreðimin dehlizlerine.
içimde kýzgýn kum yaðmurlarý!
kalbim küçük bir kýz çocuðu telaþýnda.
göçüp gitsem coðrafyalarca,
unuturum belki mealsiz, masalsý sanrýlarýmý.
belki ölürüm yine kuytusunda ölümsüzlüðün!
þerbetlenmiþ bir aðrý oturuyor
sanki her gece kalbime,
muamma susuþlar örtüyor sesimin sessizliðini
þehrin gürültü cümbüþlerinde.
tüm aynalarda kýrýlýyor bedenim,
sanki tüm köhne sokaklar benim,
yýkýk duvarlar,
gamzede surlar..
onarýmsýz hayatlar benim.

mütemadiyen yüzümde ikamet ediyor firak sancýsý,
nefesimde sobelenmiþ hayat tanrýlarý,
kýsýk ateþte öldürülüyor insan uzuvlarý,
beynimde kaynayan ateþ kovuklarý..
elveda.

ben ölüyorum!
Lila, emziriyor mevsim kuþlarýný..

Sosyal Medyada Paylaşın: