hiç deðilim can su görür beni
yere düþürülen çiçek, kuru yaprak
adýný bilmediðim uzakta bir insan
seçilmeyen dað yolu
silik bir köprü
var olmak üzere iki çift sözüm
sen içre ama sen nerede
içersin kendini tekrar tekrar
her damlada daha bir tükenerek
yürürsün senden uzakta
ellerinde tütün izi býrakarak
hiçten doðulur mu her yitiþte
yeniden tamir edersin yüreðini
o en zor onarým evi
her kapýyý çalan giremez öyle
iðneyle kuyu kazmak gibidir
çok beklersin kendini uykusuz yorgun
her seher baþkasý doðar
hadi geri vitese al desem sevdaný
çek arabaný baþka bir yere
gönül denen alan boþalttý çoktan
üstüne atýlmýþ her türlü çöpü
bekleme gelecek diye yeni baharý yazý
uðraþ dikmeye kalbindeki yaralý deliði
o ki, bir an çarpmaz sevgisiz
girilmez gel demeden
el etmeden yaren, yar
ona da karþýlýklý yeþeren
çiçek açan döl veren
gönül baðý gerekir..
29. 01. 2018 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.