Bazen daralýr insan nefes almak ister
tanýþýklýðýný alýp acemi bakýþlardan
mevsimlerden öylece geçmek ister.
Kayboldukça karanlýk bir ormanýn içinde
yolunu bulmak ister.
Ýçimiz dýþýmýz cep aynasýdýr
hayat yine de gözyaþýmýzdan öpmek ister.
Suyu biraz daha öne çektikçe
yangýnlar gölgemizi sarmak ister.
Bir kadavra taþýdýkça içimizde
özgürlük tenimizi öldürmek ister.
Ýrkildikçe selâ sesiyle
penguen hüznü ile kumsallarý arþýnlamak ister.
Benzemek istedikçe birilerine
ahmak ýslatan yaðmurlarda ýslatmak ister.
Yaprak hiç dökmese de yapraðýný
iyi dostlar nedense hep çelme takmak ister.
Desen yanar ,renk solar, sabah gün ýþýldar
kök olmak istedikçe biz ,anýlar ek olmak ister.
Yýllardýr yol ayrýmýdýr duyduðumuz çaresizlik
ýlýyan yanaklarýmýzdan
ayrýlýk sürünerek geçmek ister.
Vur emriyle aradýkça kendimizi
sýðýnak arayan bir çocuk çýðlýðý
boðar tüm istekleri
Vardýðýmýz her çizgi duvar kesilir
krom sarýsý bir hayalet gibi
girer içeri son hecenin sesi.
Yekpare bir mermer kaplar
göz bebeklerine sýðmayan öfkeyi.
Biz istedik diye
sözcükler ayakta durabildi mi?
Hayýr tabi ki;
Ýstekler pembedir
günler bu renkte lekeli...
Ferdaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.