insan ağlamayı da hak etmeli
kendi ölümünü kabullenen bir kalbin
yani ateþin tam orta yerinde
emanetimdin
haklý bul kendini gidip kaybettiðin yerde
bak söz açmýþ kanatlarýný
buðulu vede ýslak
hani dönüþü var eden koymuþsa yokluðu
günahýn boynuma
sensizlik sanki cehennem
düþün beni
ki
sensizliðim her gün býçak gibi dayanýr kemiðime
geçiyorsun
bir vakit duvar
bir vakit kör
bir vakit saðýr
taþ deðil inan
acý yerinde daha da aðýr
ne diye bilirsinki yalnýzlýðýn soðuk yüzüne
bazen kalbindeki
ne kadarda uzaktýr insanýn kendine
üzüldüðünü söyleyemezsin
incindiðini de
sevmek vazgeçmekse hangi harften kavuþacaðýz
ey söz sen söylesene
hiçliðin aðýrlýðý omuzlarýmda
ben çýkýnca aradan kýrýk bir aynada
ne dündeyim artýk ne de yarýnda
sadece ardýndan sürükleniyorum dolmayan bir boþluða
gün olur senden sorulur bu âh unutma
gözbebeðime ateþ gibi deðdiðin yerde
ay þahidim ve gece
küllerin süzülürdü yanaðýmdan savrulmuþ bir ömre
yazmazsam þayet
derdim içimi zaptediyor
dibine vurduðum mýsralardan düþüyorum her þiirde ayak izlerine
dünya üstüne geldikçe
insan daha çok göçüyor kendi içine
yüzümü döke döke
adýný yüreðime astým son kez
sevmek mi
ölüm kokan
bir yaz yaðmuru artýk sadece
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.