Zaman geçer eþyalar eskir
adresler deðiþir.
Çekiliriz kendimize
Belirsiz bir limanda
kaybolur pusulamýz.
Fýrtýna çýkar ýþýklarý söndürür
kör kuyuda kalýr kalemlerimiz.
En ücrâ köþeler bile
yalnýzdýr kendimize.
Bir zamanlar göklere çýkardýklarýmýz
ufalýr apansýz içimizde.
Kardelene yenik düþer kýþlar.
olmadýk saatler dolanýr dört bir yanýmýzda
Ayak seslerini dinler içimizdeki çýðlýklar.
Yüreðimize deðdikçe sancýlar
sarkaç olur uslar.
Vasati kýrk çöple yaktýðýmýz ateþ
kül gibi takýlýr yakamýza.
Düdüðünü çalar bir kaptan
yakar bütün ýþýklarý.
Üþüdüðümüzü görmesin diye
yüreði ölmüþler.
Soðumaya býrakýrýz kendimizi.
Koyu bir sývý içinde
geliriz katý hale.
Boþluklarýmýzý kapatmak için
Üzerimize örtülür kefen saflýðýnda bir örtü.
Kara saplý bir býçak saplanýr sinemize
Ve ne olursa olsun
ölüler sessizce gider
Þiirler saðlamasýný yapmadan ölümün.
Ferdaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.