Kaldýrýnca örtüsünü kuyular Ýçe kanayan yara saðalýr belki Belki kýyýlar, doyar kumuna Sular çekilir dehlizlerden Denize varýr gözlerin...
Denir ki; Kavuþmaz insan insana Daðýna göre kar... Nefes tenden öteye Geçer geçmez çýkar mý can! Kalýrsa bir buðu Kabuðumdur örselenen Ýçinde hep ben...
Biliyor gece Ne kalýr ay’dan geriye Neler dökülür insandan Yumak gibi bükülüp Kýzgýn þiþlerle örülen O iki ters, bir düz haroþaya...
Hadi gel diyor bir ses Bir ses ki çok kiþinin kaygýsý Gölgelerle paylaþýlan bir ömür Kýrmýzýdan griye keskin geçiþ Griden evriliþ sonra siyaha Oysa ki ne gam; Ölüyor insan en fazla!
Özlem TARHAN Aralýk/2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özlem Tarhan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.